17 Οκτ 2016

Δημήτρης Καταλειφός: «Γινόμαστε μια όλο και πιο αμόρφωτη χώρα»

O γνωστός ηθοποιός μιλάει για την επιστροφή του στην τηλεόραση, για τη νέα σειρά του Alpha στην οποία συμμετέχει, για το θέατρο, για την κρίση και για την Αριστερά
Επιστρέφει στην τηλεόραση μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα. Η προηγούμενη συμμετοχή του ήταν στο «Δέκα», την τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ι. Μ. Καραγάτση στον Alpha. Τώρα, ο Δημήτρης Καταλειφός επιστρέφει πρωταγωνιστώντας στη νέα σειρά που σκηνοθετεί ο Θοδωρής Παπαδουλάκης «Η λέξη που δεν λες», η οποία κάνει πρεμιέρα στον Alpha στις 25 Οκτωβρίου, στις 21.50. Ο σημαντικός πρωταγωνιστής μίλησε στο «Βήμα της Κυριακής» για την τηλεόραση, το θέατρο, την Αριστερά και τα όσα του έχουν αλλάξει τη ζωή τα τελευταία χρόνια.

Επιστρέφετε έπειτα από χρόνια στην τηλεόραση. Αυτό σημαίνει ότι υπήρχαν ισχυρά κίνητρα που σας έπεισαν;
«Ναι, όντως. Το πρώτο ήταν ο Θοδωρής Παπαδουλάκης. Είχα δει κάποια επεισόδια από το "Νησί" και μου φάνηκε μια πολύ καλή δουλειά. Ηταν εχέγγυο λοιπόν το όνομά του. Επίσης μέτρησε και το γεγονός ότι τα γυρίσματα θα γίνονταν καλοκαίρι, οπότε και δεν είχα θεατρικές υποχρεώσεις, και  πήγα στην Κρήτη. Με γοήτευσε και η ιδέα να μιλήσω τη γλώσσα της Κρήτης, επειδή υποδύομαι έναν Κρητικό που ζει στην επαρχία. Πάντα μου προξενούσε μια γοητεία, σαν να είναι μια ξένη γλώσσα, ήταν πρόκληση για εμένα. Επίσης, δεν μπορώ να παραλείψω και τους πολύ καλούς συνεργάτες που είχα δίπλα μου».

Πώς σας φάνηκε η εμπειρία της γλώσσας;
«Η κρητική γλώσσα μού άρεσε πολύ. Εχει μια μουσικότητα, ήταν σαν ένα δύσκολο παιχνίδι που με έβγαλε από τις συνήθειές μου».

Η σειρά αγγίζει το ευαίσθητο θέμα του αυτισμού, που ήταν ταμπού πριν από μερικά χρόνια. Εσάς σας φάνηκε ελκυστικό να το πραγματευθείτε από την τηλεόραση;
«Ενώ είναι ένα έργο που μιλά για ένα αυτιστικό παιδάκι, το εγγονάκι μου στη σειρά, εμένα αυτό που με συγκίνησε στην ιδέα του σεναρίου είναι το ότι όλα τα πρόσωπα ονειρεύονται μια ζωή η οποία δεν έρχεται όπως την επιθυμούν. Σε χτυπά ένα πρόβλημα, όπως είναι ο αυτισμός, και κάνεις έναν αγώνα να αποδεχτείς ότι η ζωή δεν είναι όπως ήθελες, γιατί πάντα η ζωή σού επιφυλάσσει και τις δυσάρεστες εκπλήξεις. Η ανάγκη να το αποδεχτείς και να συμφιλιωθείς με μια διαφορετικότητα, όπως είναι ο αυτισμός, εμένα με συγκίνησε στη συγκεκριμένη ιστορία. Αυτό το ζευγάρι ζει πολύ καλά και η ζωή τους ανατρέπεται όταν διαπιστώνουν τον αυτισμό. Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση να αποδεχτείς κάτι που οι υπόλοιποι δεν αποδέχονται. Μεσολαβεί λοιπόν και ένα πολύ μεγάλο διάστημα που το κρύβουν και δεν το λένε, γι' αυτό και η σειρά λέγεται "Η λέξη που δεν λες". Δεν λες ποιο είναι το πρόβλημα».

Μιας και αναφερθήκατε σε προβλήματα, όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε σήμερα πώς τα βλέπετε;
«Με μεγάλη ανησυχία. Είχαμε συνηθίσει σε έναν τρόπο ζωής και ξαφνικά την τελευταία δεκαετία συνέβησαν τρομακτικές αλλαγές, όχι μόνο στα οικονομικά, που είναι και το πιο καυτό στη χώρα μας. Ολα αυτά έχουν κάνει έναν κόσμο στον οποίο είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ στα 62 μου χρόνια. Οι αλλαγές είναι περισσότερο αρνητικές. Αυτό με φοβίζει, με ανησυχεί και με θλίβει, καθώς, επειδή έχω επαφή με πολλά νέα παιδιά, κάνοντας μάθημα σε δραματικές σχολές, διαπιστώνω ότι γινόμαστε μια όλο και πιο αμόρφωτη χώρα. Κι αυτό είναι το χειρότερο».

Σας απασχολούν θέματα όπως το Προσφυγικό;
«Ναι, είναι από τα πιο ιστορικά πράγματα που ζούμε αυτή την εποχή. Ολες αυτές οι μετακινήσεις πληθυσμών, ο πόλεμος στη Συρία, που παρακολουθούμε από την τηλεόραση, με θλίβει πάρα πολύ. Και με θλίβει που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε πέρα από το να ζητάμε τις συντάξεις και τον ΕΝΦΙΑ, δεν υπάρχει μια αλληλεγγύη να σταματήσει αυτός ο πόλεμος. Τον παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις μας λες και είναι ταινία. Σκοτώνονται άνθρωποι και είμαστε αδιάφοροι, ανίσχυροι. Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει».

Η δική σας ζωή άλλαξε σημαντικά;
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι όλη αυτή η πίεση που ζούμε, όποιο επάγγελμα κι αν εξασκούμε, μας έχει φέρει σε τόσο έντονη κατάσταση, να λύσουμε τα προβλήματα του μικρόκοσμού μας, της καθημερινότητας, που δυστυχώς αυτό είναι και η καταστροφή. Ολοι τρέχουμε και κυνηγάμε την επιβίωσή μας. Αυτό περιορίζει το βλέμμα μας προς τον κόσμο και τα μεγάλα προβλήματα. Οταν πρέπει να παίζω σε ένα θέατρο, όταν έχω αργία να διδάσκω σε σχολή, για να μπορώ να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, είναι μοιραίο ότι μετά από αυτό το τρέξιμο δεν ασχολείσαι με κάτι πέρα από τα δικά σου. Ειδικά αν θες να τα κάνεις και με φιλότιμο. Γίνεσαι όλο και λιγότερο πολίτης του κόσμου, γίνεσαι όλο και περισσότερο κάποιος που απλά ψάχνει να τα βγάζει πέρα. Αυτό είναι ένα από τα συμπτώματα της κρίσης που λέμε».

Στο θέατρο Εμπορικόν ετοιμάζετε την παράσταση του έργου του Αρθουρ Μίλερ «Ηταν όλοι τους παιδιά μου». Επίκαιρο πάντα και ειδικά αυτή την εποχή...
«Ναι, μιλά για αυτή την αντίθεση, να ασχολείσαι με τον προσωπικό σου μικρόκοσμο και να αδιαφορείς για το κοινωνικό σύνολο. Αυτό μας έχει κάνει η κρίση, μας έχει απομονώσει από τις κοινωνικές μας ευθύνες».

«Δεν παίρνω πίσω τα “πιστεύω” μου»

Απογοητευτήκατε από την εμπειρία της αριστερής διακυβέρνησης;
«Δεν μπορώ να το πω αυτό, γιατί είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτείς κάτι στο οποίο πιστεύεις επί πολλά χρόνια. Σε ό,τι αφορά την ιδέα της Αριστεράς, δεν παίρνω πίσω τα "πιστεύω" μου. Είναι μια προοπτική για τον κόσμο η ιδέα μιας δικαιότερης κοινωνίας. Η πραγμάτωση αυτού που ζούμε τα τελευταία χρόνια γίνεται σε τρομακτικά δύσκολες συνθήκες και πέρα από την Ελλάδα, δηλαδή επιβάλλονται πράγματα για τα οποία δεν ευθύνονται απόλυτα μόνο οι δικοί μας, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Από την ενημέρωση που έχω καταλήγω στο ότι υπάρχει μια απειρία, η οποία ως έναν βαθμό είναι δικαιολογημένη και σε έναν βαθμό αδικαιολόγητη στον χειρισμό κάποιων πραγμάτων».

Πιστεύετε δηλαδή ότι η προσπάθεια αδικείται λόγω της βεβαρημένης κατάστασης που υπήρχε στη χώρα;
«Πάρα πολύ βεβαρημένη και χρεωμένη από το παρελθόν τόσο πολύ που πραγματικά είναι πάρα πολύ δύσκολη. Από εκεί και πέρα, υπάρχει και μια απειρία ανθρώπων που πρώτη φορά κυβερνούν και γίνονται λάθη. Δεν είμαι φυσικά καθόλου ενθουσιασμένος, όπως και κανείς, αλλά δεν θέλω να είμαι και παράλογα άδικος και να μπω και στη λογική που έχουμε οι Ελληνες πάρα πολύ γρήγορα να πηγαίνουμε από τον έναν στον άλλον που δεν μας έχει οδηγήσει και κάπου. Είμαστε βιαστικοί να καταδικάσουμε και να εξυμνήσουμε. Αυτό είναι τεράστιο ελάττωμα της φυλής μας. Δεν έχουμε την ωριμότητα να εξυψώνουμε ή να καταβαραθρώνουμε. Χρειάζεται περισσότερη σύνεση και σκέψη. Αλλά δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχτεί ότι ζούμε κι ένα πράγμα επιβεβλημένο από μια ολόκληρη Ευρώπη».

«Η λέξη που δεν λες»
«Η λέξη που δεν λες» φέρει την υπογραφή του βραβευμένου σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη, ενώ η διασκευή του σεναρίου είναι της Κατερίνας Γιαννάκου. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ενσαρκώνουν οι: Μαρία Πρωτόπαππα, Βασίλης Μπισμπίκης, Μάξιμος Μουμούρης, Πηνελόπη Τσιλίκα, Νεφέλη Κουρή, Γιάννα Κανελλοπούλου, Αργύρης Ξάφης, Ντίνα Μιχαηλίδου, Μαρίνα Ψάλτη, Δήμητρα Σιγάλα, Ντέμπορα Οντόγκ, Μιχάλης Αεράκης, ο μικρός Γιώργος Στεντούμης κ.ά. Στον ρόλο του παππού ο Δημήτρης Καταλειφός.

Η σειρά βασίζεται στο σίριαλ «The A Word» της Keshet.
Πηγή : http://www.tovima.gr/

to synoro blog

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...