του Σιδερή Τσούρου
Η κουβέντα περί χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους εξαφανίστηκε από την επικαιρότητα πριν καλά – καλά ξεκινήσει η κουβέντα με την άτακτη φυγή της «αριστερής» Κυβέρνησης, σημάδι ότι η αρρωστημένη αυτή κατάσταση θα κρατήσει πολλά χρόνια ακόμη.
Και δεν μιλάμε για τον απαιτούμενο σεβασμό που πρέπει κάθε ευνομούμενο κράτος να παρέχει στην Εκκλησία αλλά και σε κάθε θρήσκευμα. Ούτε για την αναγνώριση της Ορθοδοξίας ως επικρατούσας θρησκείας στην Ελλάδα, κάτι που έτσι κι αλλιώς προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα.
Μιλάμε για ένα νοσηρό εναγκαλισμό της Εκκλησίας με κάθε πτυχή της κρατικής αλλά και της δημόσιας ζωής. Εσωτερική και εξωτερική πολιτική, πολιτισμός, παιδεία, τέχνες, φυσική και αστρονομία, σεξουαλικές συμπεριφορές και πρακτικές, «ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει». Και η εν Ελλάδι Εκκλησία έχει αφιερώσει για τα παραπάνω θέματα που παρατίθενται ενδεικτικά, απίστευτες ποσότητες φαιάς ουσίας, τόσης που θα ζήλευαν και οι πιο εξαντλητικές Οικουμενικές Σύνοδοι!
Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακά και ήδη από το Βυζάντιο, η εκάστοτε εξουσία χρησιμοποιούσε την Εκκλησία για να είναι αρεστή στο θρησκευόμενο λαό. Η κάκιστη αυτή παράδοση συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Πολιτικοί που σταυροκοπιούνται μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, κουβαλάνε λαμπάδες ή και ολόκληρο τον Επιτάφιο είναι η μία πτυχή του θέματος. Γιατί η σχέση αυτή είναι σχέση ισότιμων εταίρων και η Ορθόδοξη Εκκλησία με τη σειρά της πάντοτε διεκδικεί και καταλαμβάνει χώρο και λόγο, όχι για θεολογικά ζητήματα, αλλά για την καθημερινότητα της κοσμικής ζωής.
Θα ρωτήσει κανείς – Και γιατί όχι; Ασφαλώς υπάρχουν σημεία που η θρησκευτικότητα τέμνεται με την κοσμικότητα. Δεν γίνεται εδώ λόγος για αυτά. Αλλά για από άμβωνος κηρύγματα που με απλοϊκότητα και εξυπακουόμενη Θεία εντολή ή έστω σύσταση, επιχειρεί να κατευθύνει πολιτικά το ποίμνιο. Με τη σίγουρη αυτή πρακτική έχουν επανειλημμένως αναδειχθεί βουλευτές, νομάρχες, δήμαρχοι. Ομοίως οι παρεμβάσεις για προσλήψεις, μεταθέσεις, άδειες φαντάρων και κάθε είδους ρουσφέτι, που παρά τη γραφικότητα και τη θυμηδία που μπορεί να προκαλούν, συνιστούν απαράδεκτες τακτικές που μιμούνται το Κράτος στα χειρότερά του.
Αλλά μια και μιλάμε για κηρύγματα, στην πρώτη γραμμή της εκκλησιαστικής ρητορείας βρίσκονται οι πρόσφυγες, τις τελευταίες καραβιές των οποίων ο δεσπότης αποκάλεσε συλλήβδην λαθρομετανάστες σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές που επικαλέστηκε. Τι κι αν με τα μάτια μας είδαμε Σύριους, οικογένειες, μωρά; Ο λόγος του δεσπότη μετράει…. Πολιτικός γάμος, πολιτικοί με κατεβασμένα παντελόνια, σύμφωνο συμβίωσης για ομοφυλόφιλους, όπως προείπαμε «ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει» και ο παρανομαστής κοινός: Μίσος.
Για το τέλος άφησα το λαϊκισμό ο οποίος ανθεί σε επίπεδο μονομανίας στις τάξεις των ιεραρχών. Μιλώ για μονομανία γιατί είναι πολλοί αυτοί οι δεσποτάδες που ασφυκτιούν μέσα στο ράσο τους και δεν τους αρκεί η αρχιερατική μίτρα! Θέλουν τη μάζα να τους θαυμάζει και να τους αποθεώνει, αποζητούν το χειροκρότημα και φαντασιώνονται στον καθρέφτη του σπιτιού τους ότι είναι νεότερη έκδοση του Παπαφλέσσα. Πύρινοι λόγοι επί παντός επιστητού, βόλτες με έξοδα και τα σκάφη του λιμενικού προς υπεράσπιση των πατρίων εδαφών μέσω θείων λειτουργιών, γερανοί που σηκώνουν τεράστιες σημαίες για να φοβηθούν οι Τουρκαλάδες και να θαυμάσουμε εμείς το μεγαλείο μας. Τι να πεις τώρα για όλα αυτά και πώς να ορίσεις το σημείο που αρχίζει η γραφικότητα; Αντιμετωπίζουμε την τουρκική προκλητικότητα με ψαλμωδίες και περικοπές Ευαγγελίων και νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε κιόλας! Και μέσα σε αυτό το θέατρο παρελαύνουν βουλευτές, αιρετοί, αλλά και στρατιωτικοί. Το σκηνικό θυμίζει ξεκάθαρα Παναγία Βλαχερνιώτισσα και Πατριάρχη Σέργιο, μόνο που στην περίπτωσή μας βάσιμα κανείς αμφιβάλει ότι θα σωθούμε ψάλλοντας «τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια».
Και κάπως έτσι περνούν οι αιώνες σε αυτή τη γωνιά των Βαλκανίων, χωρίς να αλλάζει στο παραμικρό η σχέση Εκκλησίας – Κράτους, με το να μπερδεύεται συνεχώς ο ένας στα χωράφια του άλλου, και η συντριπτική πλειοψηφία των ιεραρχών να είναι γνωστοί για τις δημόσιες τοποθετήσεις τους επί κοσμικών θεμάτων (λ.χ. Μητροπολίτης Σεραφείμ: Ο στοματικός έρωτας κρύβει κινδύνους) και όχι για τις θεολογικές τους αναζητήσεις και τις ποιμαντικές τους δραστηριότητες.
Τελικά τι μένει από όλο αυτό; Ένα ημιθεοκρατικό κράτος και μια εκκλησία που αποπροσανατολίζεται από τον προορισμό της. Και όχι, δεν είναι έρωτας όπως προβοκατόρικα φωνάζει ο τίτλος, αλλά μία αμοιβαία επωφελής συμφωνία που για αυτό και κρατά στο χρόνο.
Πηγή : http://www.aplotaria.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου