Το αντάμωμα στον Πύργο

ΦΩΤΟ Νίκος Κοκολάκης 
Στην Σέριφο δεν έχεις πολλά περιθώρια να ξεφύγεις από το τρίπτυχο του Ελύτη: ελιά, αμπέλι, καράβι. Κι αν θες πιότερο τοπικά να το ορίσεις: Σίδερο, ξερολιθιά, κάπαρη…
Αυτά σου μένουν καθώς πλανάται το βλέμμα κι αφουγκράζεται τον τόπο. Μ’ αυτά σαν θες ξαναφτιάχνεις το σώμα ενός νησιού που ευτύχησε υπό την σκέπη της μονοκαλλιέργειας του  τουρισμού, να μην υποστεί ως τις μέρες μας την άλωση που γνώρισαν άλλα νησιά.
Είμαι από αυτούς που έχουν   την έμμονη πίκρα πως ενώ το νησί έχει δυνατότητες, είναι αγκυλώσεις πολλών χρόνων, που δεν του δίνουν την δυνατότητα να βγάλει φτερά, να πετάξει.  . Σαν εξομολόγηση έφτανε στ’ αυτιά μου, σαν συρτός καημός που θέλει να γίνει μπάλος δοξαστικός. Ξέρω  τον τόπο,μου  Ξέρω  τα προϊόντα και είμαι σίγουρος ....θέλω να πιστεύω  πως  τα νέα παιδιά θα αναγνωρίσουν ότι ο τόπος τους 'εχει μεγάλες δυνατότητες   σαν νησί αρκεί να πιστέψουν  στην  Συλλογικότητα, την Αφοσίωση, την άκρα Ταπείνωση, του καλώς εννοούμενου Πατριωτισμού. Έτσι λοιπόν και φέτος ανταμώσαμε πάλι στον ΠΥΡΓΟ  όμως οι καιροί είναι δύσκολοι και οι φωτογραφίες δεν αποτυπώνουν πάντα τον πόνο και τον χαμό της Ελπίδας δεν έχω άλλα να προσθέσω  παρά να σιγομουρμουρίσω τα λόγια του ποιητή 

ΦΩΤΟ Νίκος Κοκολάκης 

αποσπάσματα από τα «ΔΟΛΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΝΑ»:

Μια φωτογραφική μηχανή κρυμμένη μέσα στην κακή ποίηση μας καταδικάζει να ξαναβλέπουμε αυτά που πολλές φορές είδαμε – και να μη βλέπουμε αυτά που δεν είδαμε ποτέ.

Σίγουρα η παρατηρητικότητα είναι μεγάλο ελάττωμα για τον ποιητή· που καταντά, στο τέλος, τα σύννεφα να τα παίρνει για σύννεφα.

Τη μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό. Αλίμονο. Αν νογούσανε τα πουλιά, θα μας έπαιρναν με τις πέτρες – συγγνώμην, με τις κουτσουλιές ήθελα να πω.

Νέε, θυμήσου: δε γίνεσαι δούλος όταν σε υποτάσσει μόνον αυτός που έχει την εξουσία – αλλά κι εκείνος που την πολεμάει.

Προσοχή στη συγκίνηση. Αν είναι γόησσα, δεν παύει να ’ναι και ρουφιάνα.

Η απόσταση από το «τίποτε» στο «ελάχιστο» είναι πολύ μεγαλύτερη παρ’ ό,τι από το «ελάχιστο» στο «πολύ».

από τα «ΜΙΚΡΑ ΕΨΙΛΟΝ»
«ΕΝ ΛΕΥΚΩ» Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

Οδυσσέας Ελύτης

Πηγή :